HP/De Tijd: ‘Lieve vader doodgeschoten’

Het lastige van nieuwsberichten is dat ze vaak gaan over een groep of over cijfers, over onbekende mensen die iets hebben gedaan of ondergaan, pakkend en kort door de bocht verwoord. Zonder dat we het verhaal erachter kennen, lezen we ‘overdosis’ of ‘moord’, en zulke termen roepen allerlei associaties bij ons op. Je ‘begrijpt’ het nieuws doordat je de context van de woorden begrijpt.

Maar eigenlijk begrijp je het vaak níet. Soms wordt in langere krantenartikelen geprobeerd om de context uit te leggen, of om mensen uit het nieuws aan ons voor te stellen, zodat we een vollediger beeld krijgen dan we ontlenen aan drie ANP-regels. En zelfs dan snap je het nooit helemaal.

Dat ik hierover nadenk, komt door het nieuws dat vrijdagmorgen de jonge (ex-)kickbokser Tarik El Idrissi door zijn hoofd is geschoten. Dat kwam dit weekend in korte, hier en daar uit zijn verband gerukte berichten op verschillende websites terecht.

Ik zag Tarik elke dag.
Elke dag, vier jaar lang. Want hij bracht elke dag zijn kindertjes naar dezelfde basisschool als ik mijn kinderen. Naar dezelfde klas zelfs.

Ik weet niet hoe hij als kickbokser was, want ik weet niets van kickboksen. Ik weet ook niet wat hij precies deed in dat ‘criminele circuit’ waarover wordt gesproken. Ik weet niets van motorclubs. Ik ken hem niet als vriend, noch als buurman.
Maar ik heb hem gezien als ouder. Eén van de weinige ouders van school met wie ik vanaf het begin dat we er kwamen, drieenhalf jaar geleden, een klik voelde. Een lieve, zorgzame vader.

Op het nippertje
Misschien hadden we die klik omdat we even jong waren, en daardoor automatisch tot dezelfde groep ‘jonge ouders’ behoorden op de overwegend nette, overwegend blanke school waar de meeste ouders veertigplus zijn. Misschien omdat we allebei heel vaak net íetsje te laat binnenkwamen, of op het nippertje. De directeur van de school stond dan in de deuropening en gromde iets als “Hup hup!” of “Kom op!” – nooit echt boos, soms licht geërgerd.
We parkeerden onze auto’s altijd vlak bij elkaar. En elke morgen glimlachte hij, of knikte hij naar me. Ouders op school vind ik over het algemeen een lastig soort mensen. Hij was een van de weinigen die vanaf het begin vriendelijk was.

En: ik vond het bijzonder dat hij elke dag de kinderen bracht. Misschien is dat bevooroordeeld. Maar ik vind vaders die elke dag, zonder uitzondering, hun kinderen naar school brengen en ophalen, en daar ook nog vrolijk bij kijken, bijzonder. Een fijn soort vaders. Ik ben blij dat zij er zijn. Ik dacht altijd: zijn kinderen kunnen trots op hem zijn, zonder dat ik wist hoe hun leven er verder uitzag.

Eigenlijk hoef ik helemaal niet te weten hoe hun leven er verder uitzag. Of met wat voor drugskartels of ingewikkelde types hij zaken deed. Of verknoeide, blijkbaar. Voor mij was hij gewoon een vader van school. Die er elke morgen was. Dat zegt wel iets over iemand, vind ik. Ga maar eens na hoeveel papa’s je kent die altijd op school zijn.

Niet te snel oordelen
Binnenkort is er vast meer nieuws over de afrekening. Het is gemakkelijk om deze moord op de hoop te gooien van de zoveelste (Marokkaanse) moord in het (criminele) (kickboks-) circuit van Amsterdam (Noord).
Misschien heb ik me onze klik ingebeeld, misschien maak ik het verhaal te mooi. Maar de berichtgeving erover is te lelijk. Papa’s en mama’s hóren niet dood. Geen kind verdient dat. Van de hoofdrolspeler Carmen van Walraven vind je het als kijker aan het einde van de serie Penoza ook erg dat ze wordt doodgeschoten, al heeft ze nog zulke boevenstreken uitgehaald. En zij was nóóit op school bij haar kinderen.

We kunnen het bericht ook op een andere hoop gooien. De hoop van: tragische dood van een jonge, lieve, Marokkaanse vader die zijn kinderen elke dag naar school bracht. Terwijl hij vrijdagmorgen in zijn auto stapte en werd vermoord, waren zijn kinderen waarschijnlijk boven naar Zapp aan het kijken. En bereidde de juf de les voor die dag voor: over Rembrandt, want ze hebben als thema in de klas nu ‘beeldende kunst’.

Ik wens zijn kinderen en zijn familie veel sterkte toe.

En ik ga hem heel erg missen als schoolvader, elke volgende keer dat ik op het nippertje het gebouw binnenstap.

 

Verschenen op HP/De Tijd, 4 februari 2014