Ik app mijn oudste twee kinderen dat ik ontzettend veel van ze houd, en dat ik hem nu ‘uitzet’. Dat moet: telefoon in een kluisje. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik hem stiekem in mijn tas laat? ‘Kom op, het is maar een telefoon,’ mompel ik tegen mezelf. Maar dat is het natuurlijk niet: het is mijn contact met mijn gezin, met de rest van de wereld, met alles wat normaal is en niet zo eng en onbekend als ‘stilte’. Leeg en moe ga ik heel even liggen op het bed van de kamer die ik toegewezen krijg en deel met een medestudente.

Ik schrik wakker van de gong, het teken dat het tijd is voor de eerste meditatie. De hoofdpijn is een klein beetje gezakt.

Ik ben er. Ergens op het heuvelachtige platteland van Engeland, in een grote, hoge meditatiehal met gedempt licht. Met 129 andere mensen die in rijen zitten op kleine, vierkante, blauwe kussentjes. Verwonderd en geïnteresseerd bekijk ik stiekem de vrouwen – mannen en vrouwen zitten gescheiden – om me heen. Ik sluit mijn ogen. Het is muisstil. Het is begonnen. Lees het hele verhaal op Blendle.